در پیامکی نوشتم: «سلام. ۱۴ اسفند، سالگرد شهادت شهید جوشقان نژاد. برای شادی روح او و امام راحل، فاتحه و دو هفته نماز اول وقت و صلوات»
این جواب ها آمد:
-----
پس از نگارش:
در اداره لب مطلب دوستانی که این پیام را دریافت کرده بودند این بود که: بی مایه فطیر است. یعنی که نهار فراموش نشود... حالا هر چه اصرار کردیم که از نخ این صحبتها بیرون بیایند، نشد که نشد. بعضی ها که اصلا گفتند اگر نهار ندهی همان نمازی را هم که می خواندیم، تعطیل می کنیم... گناهش گردن خودت.
این یک پست از «ریز» بودن درآمد و درشت شد. می بخشید.
پیام فرستادم که:
23 دی، سالروز شهادت حجت الاسلام سیدجعفر سجادی است.
شادی روحش، دو هفته نماز اول وقت همراه با صلوات
این جواب ها آمد:
+ یاد آن روزها، شادی روحش، دو هفته نماز و صلوات... حساب شما می شه التماس دعا. قابلی هم نداره ها
+ روحش شاد و درجاتش متعالی باد... بی شک «حسین» که نعمت بی منتها از کوثر زهرای اوست، تلألویی از وجودش است... یعنی که علمش همچنان برافراشته و راه برای رهروانش هموار است. خداوند توفیق رهرویش و لیاقت شفاعتش را به ما مرحمت فرماید
+ سالروز شهادت سید جعفر عزیز و شهدای کربلای 5 گرامی باد