هدیه

در پیامکی نوشتم: «سلام. ۱۴ اسفند، سالگرد شهادت شهید جوشقان نژاد. برای شادی روح او و امام راحل، فاتحه و دو هفته نماز اول وقت و صلوات»

این جواب ها آمد:

• روشن شود هزار چراغ از فتیله ای/ یک داغ دل بس است برای قبیله ای. روحش شاد
• شهدا مخلصانه رفتند. آنانکه ماندند ناخالص شدند.
• نهار چی می دی؟ (پاسخ دادم: کوفت)
• به جای تبلیغ برای شهدا و این حرفها، بدهی تو بده که به خاطر حق الناس نری جهنم (بعد از گفت و گو معلوم شد اشتباه گرفته و بدهی نداشتم)
• خوشا آنانکه از پیمانه دوست، شراب عشق نوشیدند و رفتند.
• یاد و نامش برای همیشه گرامی باد.
• خدا شهدای ما را با شهدای کربلا محشور کند.
• به به عجب فراخوانی! حشرکم الله و ایانا معه
• ان شاء الله با امام حسین محشور بشن! اما فکر کنم منظورت این بود که همه این کارها رو خودت انجام می دی دیگه؟(پاسخ درخور داده شد... اینجا قابل ذکر نیست!)
• فاتحه و صلوات انجام شد. نماز اول وقت به تو مربوط نیست. بذار آخر عمری حالمونو بکنیم بابا.
• چشم. روحش با اهل بیت ع محشور باد. خداوند ما و شما را به پیشگاهشان برساند.
• ان شاء الله از پویندگان راه امام و شهدا تحت زعامت حضرت آقا باشیم.
• خدا روح پدر عزیزتان را با اهل بیت محشور و ما را از شفاعت شهدا بهرمند گرداند.
• زندگی سراسر آزمون است و شهادت مهر قبولی. یادشان گرامی باد
• پیامکتون ناقص اومد. (پاسخ دادم که احتمالا لیاقت نداشته. مقاومت کرد، حالیش کردم که حتما مشکل از لیاقت خودش بوده. بالاخره قانع شد.)

-----

پس از نگارش:

در اداره لب مطلب دوستانی که این پیام را دریافت کرده بودند این بود که: بی مایه فطیر است. یعنی که نهار فراموش نشود... حالا هر چه اصرار کردیم که از نخ این صحبتها بیرون بیایند، نشد که نشد. بعضی ها که اصلا گفتند اگر نهار ندهی همان نمازی را هم که می خواندیم، تعطیل می کنیم... گناهش گردن خودت.

این یک پست از «ریز» بودن درآمد و درشت شد. می بخشید.